מאנטרעאל ווערט א סטעיט אוו עמערדזשענסי צוליב מאסיווע פארפלייצונגען אין איבער 125 געגנטער

די גאסן זעען אויס שרעקעדיג, און כאאטיש איבעראל פארן ארום פייער און פאליציי טראקס, פון אסאך פירמעס און שטעט, געגנטער פון שעות אוועק, יעדער קומט אריבער העלפן, אסאך פייער טראקס שלעפן רויטע שיפלעך צוגעטשעפעט פון הינטן, גרייט אויב דארף מען אריינשווימען אין א פארפלייצטע געגנט צו ראטעווען א מענטש. ווי מען קוקט זעט מען לעמפלעך, יאגעדיגע פאליציי אויטאס פליען צו פרישע רופן, און טעלעוויזיע שטאנגען פון איבער די וועלט כאפן אפ לעבעדיג פאר מיליאנען ארום די וועלט.

מיר זענען דאן געפארן צו א געגנט וואס זיצט אין וואסער, מיר האבן געדארפט שפאצירן צופיסנס צוליב וואס די שאסייען זענען בלאקירט פאר אויטאס, מיר האבן גענומען בילדער, און גערעדט צו איינוואוינער, איינער פון זיי אין טרערן האט געזאגט “בעטס גאט דאס זאל זיך אויפהערן,” מיר האבן באמערקט עטליכע אויטאס איבערגעדעקט מיט וואסער, לכאורה זייענדיג מיסט.

…”די באלעבאטים פון די אויטאס זענען נישט אין קאנאדע, איינער איז אין פלארידא, ער האט גארנישט געקענט טון צו ראטעווען זיין פארמעגן,” האט אונז א שכן ערקלערט.

אין געוויסע געגנטער קען מען יא וואוינען, אבער זענען ארומגענומען מיט וואסער, אן געהעריגע עלעקטריציטעט, פארקינג ארט, באקוועמליכקייט, א.ד.ג, און ארויסבליקנדיג פון זייערע טאראסעס זעען זיי זיך זיצן אין א אינזל, מיט וואסער ארום, מאכנדיג דעם איינדרוק ווי כאילו זיי זענען די וואס באלאנגען דא, און די הויז איז דער אומגעבעטענער גאסט.
דראונס פליען העכער די וואסערן, פארשידענע סארט מענטשן ערשיינען, מען כאפט בילדער, און מען דרוקט זיך אויס ווי שאקירנד די סצענעס זענען.

אונזער ערפארונג ביי די מיליטערישע הויפטקווארטיר 

מיר זענען אנגעקומען צו א מיליטערישע באזע לאקירט אין א דאלעראמא געשעפט’ס פארקינג לאט, הערנדיג אז מיר האבן נארוואס פארפאסט א פרעסע קאנפרענץ דורכן מעיאר דעני קודעיר, מיר האבן אבער גראד געפרעגט א אנוועזנדער דזשורנאליסט פון סי-בי-סי קאנאדע וואס האט אונז מיטגעטיילט די לעצטערע פארשריט וואס זענען שוין אלטע נייעס ביים שרייבן די שורות.

די מיליטערישע אטמאספער איז שרעקעדיג און באצויבערנד, מען זעט דאס אין בילדער, און ביכער געווענליך, ריזיגע געצעלטן, און מאסיווע געצייג איבעראל, יעדע סאקונדע קומט א צווייטע חכם כאפן סעלפי בילדער מיט די מיליטערלייט, “מעכסי באקופ” הערן מיר מיטאמאל א פארוויינטע פרוי שרייען, צו די מיליטערלייט, א גרויסע דאנק פאר אלעס וואס איר טוט, איר זענט אונזערע העלדן!

מיר האבן דאן געהערט אז עס געפונען זיך עטליכע אידישע סאלדאטן, מיר האבן זיי אפירגעזוכט, און געפונען איין קאדעט מיטן נאמען בנימין, ער האט אונז דערציילט אז ער איז א רעזערוויסט, און מען נוצט אים נאר אין פעלער ווען מען דארף אסאך מענטשן קראפט, אדער ביי טייל אקציעס ווי אמעריקא, און קאנאדע ארבעטן אינאיינעם.

מיר האבן אים געברענגט כשר’ע עסן, און ווארעמע זופ, און ער האט אונז דערציילט אז מען רעספעקטירט אים, און די אנדערע אידישע קאדעטן, און קאמאנדירן אין די קאנאדישע ארמיי, “זיי געבן אונז כשר צו עסן, און שעצן דעם שבת”

איינער פון ענק דארף קאווע? פיצא? געטראנקען? ערשיינט א שיק אינגל פון א לאקאלע רעסטוראנט, בנימין שמייכלט, זאגנדיג “יעדע מינוט אין טאג קומען פרישע עסן דא, מענטשן זענען זייער איבערגענומען צו זען ארמיי טראקס, און קויפן אונז מתנות, דאס איז אויסער וואס געשעפטן געבן אוועק טויזענטער דאלארן עסן פאר אומזיסט, עס איז א שווערע צייט און מען איז זייער פאראייניגט.

בנימין באמערקט מיטאמאל א צווייטע קאדעט, גיבנדיג א געשריי אלי, קום דא! “ער איז א איד, און ער פירט די גאנצע אפעראציע דא, ער איז אויף זייער א הויכע פאזיציע אין די קאנאדישע ארמיי” האט אונז בנימין געזאגט. אלי האט געשמייכלט צו אונז, און געצייגט א מיליטערישע סאלוט צו בנימין, שלום! איך פריי זיך זען אידישע געזיכטער, אדאנק פאר די עסן, איך מוז יעצט אבער לויפן, נייס טו סי יע” האט ער אונז נאכגעשריגן לויפנדיג ווייטער אין זיינע מיליטערישע שטיוול.

כאטש וואס מיר האבן זייער געמוטשעט בנימין צו קענען אריינגיין זען אינעווייניג אין די סיטואציע צימער, האט ער אונז נישט ערלויבט, איר וועט דא קיינמאל נישט קענען אריין, עס איז מיליטערישע טעריטאריע, מען דארף זיין קוואליפיצירט דא צו קענען זיין. אפילו א בילד מיט אונזער קעמערע האט ער נישט געוואלט צושטעלן, “עס איז פארבאטן, איך קען ווערן באשטראפט דערפאר,” האט ער געשמייכלט, שפירנדיג אביסל שלעכט צו אונז אפזאגן. איין צימער האט ער אונז יא ערלויבט צו זען פון אינדרויסן, נעמליך א גרויסע קאנפרענץ שטוב ווי אלע פאליטיקאנטן און פירער ווערן אויפגענומען, ריזיגע סקרינס האבן געהאנגען פון די ווענט.

די סאלדאטן האבן געארבעט העפטיג אויף אויפשטעלן פרישע טענטס, און אנטענעס פאר זייערע ראדיאס, ווערנדיג איבערגעהאקט יעדע מינוט צוויי, צו איבערלאזן א שמייכל ביי נאך א סעלפי בילד, און צוריק צו די עבודה. פליעדיגע געלע אמבולאנסן האבן אנגעצויגן בנימין, ער האט געמורמלט א תפילה, “איך בין צוגעוואוינט צו שעפשען תפילות, מיינע אויגן זעען אסאך.”